Zaterdag was ik even naar Amsterdam en kwam toen middenin de Gay Pride terecht. Ik heb het grotendeels genegeerd maar Michel heeft er foto’s van.
Ik was vroeg terug in Delft en op het sportveld in de buurt van het station was de laatste genezingsdienst net begonnen. Die diensten waar onlangs overal posters voor hingen:
Ik heb collega’s die daadwerkelijk geloven in deze onzin. Het zijn geen domme mensen maar wat dit ene betreft gaat al hun verstand en moraliteit het raam uit. Ik had van één van hen gehoord dat op zo’n dienst je mensen genezen ziet worden en als j iets ziet dan moet je het wel geloven, toch?
Iets veroordelen zonder het ooit gezien te hebben moet kunnen, maar zo dicht in de buurt kon ik het niet laten om even een kijkje te nemen. Binnen werd ik allerhartelijkst begroet en kon ik zitten kijken naar de dienst.
De aanwezigen waren een apart slag mensen, sociaal economisch niet al te best onderlegd maar daarnaast een grote groep mensen waaraan af te zien dat plezier en lol ze niet boeit. Lastig te beschrijven, mannen, kort geknipt, dun op het iele af, overhemd en das maar toch slecht en goedkoop gekleed, een beknepen gelaatsuitdrukking zonder echte emotie en vooral geen plezier. Mensen waaraan je af kunt zien dat ze niet voor dit leven leven.
Op het podium stond een man —de prediker nam ik aan, een nogal glad type— die praatte op een rare toon en in hoog tempo. Hij leidde de dienst en hij had het over de raarste dingen. Af en toe werd er een gezamenlijk gebed ingezet waardoor veel mensen in de zaal begonnen te prevelen. Je kunt niet geloven wat je wil, maar allemaal mensen bij elkaar die hetzelfde prevelen heeft wel een machtig effect.
De gezamenlijke elementen van groepsgedrag zoals het bidden, zingen en samen dingen doen hebben hun beoogde dramaturgische effect op het publiek. Ik kan me goed voorstellen dat wanneer je opgevoed bent met de notie dat dit soort dingen goed zijn en je zwak van geest bent, je hierin blijf hangen.
Af en toe werd de leiding overgenomen door een andere man die de aanwezige menigte opzweepte in gezang. Hetzelfde standaarduiterlijk als boven beschreven, maar nog wat kolderieker door een hoog opgetrokken broek met korte stropdas.
De prediker liet er geen gras over groeien en preekte wat standaarddingen, een paar gezegden en had het toen over geld. ‘Voor niets gaat de zon op’ en dat is waarschijnlijk dubbel waar in evangelische gemeenten. Na wat gehamer op de kosten van een bijeenkomst als deze, gingen de collectezakken rond door de zaal.
Een goed gedeelte van dit geld ging waarschijnlijk ook naar de aanwezige Amerikaanse evangelist die de genezingen zou uitvoeren. Ik ben benieuwd naar de handjeklapregelingen waamee het geld na afloop wordt verdeeld en wie hoeveel krijgt.
Deze Amerikaan was een treurige oude man die door de aanwezigen werd onthaald als ware hij de nieuwe messiah. Hij begon een serie verhalen te vertellen die bijzonder implausibel waren en vol zaten met fouten. Maar de verhalen waren wel simpel en de thema’s vertrouwd, dus iedereen kon er rustig naar luisteren.
Van deze Amerikaan heb ik onder andere geleerd dat ziekte voortkomt uit zonde en dat een geloof in god het enig is wat nodig is om eraan te ontkomen. Vertel dat maar aan al deze mensen:
Een tijdje later werden de mensen die geheeld wilden worden in hun hart naar het podium ontboden. Mensen riepen rare dingen en achter me riepen mensen nog raardere dingen wat wel het spreken in tongen moest zijn. Het geheel had wat weg van een slecht theater, maar jongens laat theater en circus over aan de katholieken.
Ik zat er toen ruim een half uur en er was nog steeds niemand genezen. Nog steeds vol ongeloof en met een bekocht gevoel verliet ik de tent, deze boodschap met me meenemend: “They offered to save me from a life of sin, but I politely declined.”
