Het is voor een wedstrijd en die zouden we graag winnen, dus zou je even op ons willen stemmen op de site PitchStorm.tv? Je moet je registreren, je mail controleren en dan in de poll even ons vakje aankruisen.
Voor Mark en eigenlijk voor iedereen: de toespraak die Obama vorige week hield over ras. De voorganger van zijn zwarte kerk had een paar politiek-incorrecte uitspraken gedaan die uiteraard uit den treure herhaald werden op de Amerikaanse news networks.
Obama liet zich niet kennen en deed niet aan reactieve damage control. Hij schreef in twee dagen een speech om naar aanleiding van die gewraakte uitspraken het grotere en belangrijkere probleem van ras aan de orde te stellen dat boven Amerika maar vooral boven deze verkiezingscampagne hangt.
Geniale speech en toepasbaar op meer situaties, zoals bijvoorbeeld de verhouding met moslims of de xenofobie-situatie in Nederland.
Obama wordt vaak bekritiseerd op zijn visionaire toespraken omdat hij niet praat over concreet beleid maar over richting. Alsof het een kwestie van smaak zou zijn. Nu lijkt het mij dat het de taak van een leider is om de richting aan te geven, laat de bureaucraten de details maar uitwerken.
Het is denk ik nog erger. Obama praat hier —en eigenlijk de hele tijd— over echte grote problemen die hij ziet en die hij wil oplossen. Hillary heeft het niet over grote thema’s en echte problemen omdat ze te laf is om ze eenmaal benoemd echt aan te pakken. Ze zit teveel in de gevestigde belangen om wat voor verandering dan ook te kunnen bewerkstellen.
Één voorbeeld hiervan is dat Bill Clinton in 1999 de Glass-Steagall wet ophief en daarmee direct verantwoordelijk is voor de huidige hypotheekcrisis in Amerika. Hillary profiteert nog steeds van donaties van die lobbyisten van toen, en gevraagd om commentaar over regulatie van de aandelenmarkten, geeft ze nietszeggende antwoorden.
Donderdag de hele dag op pad geweest met ‘The Mexican’, Reinier‘s Mexicaans-Amerikaanse Volkswagen Golf automaat. Ik rij geen auto, maar de skills moeten onderhouden en een road trip op zijn tijd is natuurlijk altijd vet.
‘s Ochtends naar Wageningen heen en weer met voor en na Utrecht wat stukjes file. Met een automaat filerijden valt nog wel mee, maar als je dat elke dag moet meemaken… Ik zou er simpel van worden. De hele tijd je aandacht erbij houden en daarna nog op je werk aankomen? Mijn aandacht is beperkt en één van de waardevolste dingen die ik heb in te zetten. Uren per dag letten op een monotone en oninteressante weg, is geen efficient gebruik.
Na Wageningen terug naar Rijswijk geblaft, toen snel eten bij de McDonald’s, dan naar huis om sportspullen op te halen1, onderweg naar capoeira gestopt bij de AH om boodschappen te doen, bij capoeira voor de deur geparkeerd en deze foto genomen en uiteindelijk ‘s avonds bij Reinier afgeleverd.
Allemaal met de auto; als je hem toch hebt is het wel gemakkelijk, zeker als het zo stortregent als afgelopen donderdag.
Ik mag 15 minuten parkeren hier voor de deur. Genoeg om spullen te halen en koffie te drinken. [↩]
Aan het herstellen van overvolle programma’s op dinsdag, woensdag en donderdag deze week. Zo dinsdag avond om 22:30 aangekomen op het Cultureel Centrum waar vrienden al een paar uur met flitsers, pocket wizards, softboxes en ander profi-spul zaten te spelen.
Direct begonnen te schieten met wel wat leuke resultaten:
Deze foto lijkt nogal op de wurging van de heilige Godelieve maar dat is gewoon toeval. Vrijwel elke gruwelijke manier van iemand doodmaken is weleens gebruikt om een heilige om te brengen. Ze waren best wel creatief in de Middeleeuwen. Ik zoek nog een complete lijst van heiligen en stervensomstandigheden1.
Na de shoot de aanvraag ingeleverd voor het huurcontract van het kantoor en de volgende dag om 05:00 op, maar dat zijn andere posts.
Wat voor de meeste mensen al duidelijk was: martelen is niet-productief en de scenario’s waar het handig zou kunnen zijn, komen nooit voor. De rechtstaat van Amerika, die toch wel op wat aardige ideeën gebouwd is door intelligente mensen, wordt te grabbel gegooid door mensen die niet alleen kijken naar maar ook geloven in 24.
Nu zegt een professionele ondervrager van de FBI het ook:
Er is zeker een ticking timebomb, maar het is geen tastbare.
Wat nu volgt naar aanleiding van een gesprek met Joris over Turkije en Turkse muziek. Hij vroeg waarom ik niet in İstanbul ging wonen, wat op zich een goede vraag is. Dat komt misschien nog wel een keer, maar voor nu een kleine serie over Turkse muziek.
Ik heb het hier weleens gehad over de films van Fatih Akin, “Gegen die Wand” en “Cossing the Bridge”. Die films én hun soundtracks beschouw ik als bekend terrein maar misschien is het later leuk om daar wat dieper op in te gaan.
Vandaag gaat het over MFÖ (afkorting van Mazhar-Fuat-Özkan, officiële site). Ik kwam deze band voor het eerst tegen via een blogpost uit Ben Hammersley‘s reis door Turkije1, en wel met deze fanclip op YouTube:
Een lekker kazige clip met een ‘coole’ dude maar de toffe sound nodigt uit om meer te zoeken op YouTube.
Een probleem is er wel als je een band als MFÖ tegenkomt in 2007. Dit zijn ondertussen relatief oude mannen maar instituten van de Turkse popmuziek. Wikipedia heeft 13 albums staan sinds 1984. Daar kom ik nu even in vallen zonder veel benul van de Turkse popgeschiedenis of de context waarin deze muziek is uitgebracht. Ik doe het wel met mijn gevoel voor wat leuke muziek is (deze jongen op Last.fm behandelt ook MFÖ).
Ik zoek nog naar de bittorrent link voor de hele discografie3 en als ik die allemaal geluisterd heb4, kom ik er wel op terug.
Ondertussen maar wat leuke nummers uit hun latere werk die op YouTube te vinden zijn:
“Sarı Laleler”(Gele Tulpen)
Simpel maar erg leuk en mooi nummer met vooral deze tekst:
“Sana sarı laleler aldım çiçek pazarından
Sen olmasan buralara gelemezdim ben
sevemezdim bu şehri, anlamazdım dilinden.”
Wat iets wordt als:
“Ik kocht gele tulpen voor je van de bloemenmarkt
Als jij er niet was geweest had ik hier niet heen kunnen komen
Had ik niet van deze stad kunnen houden, noch haar taal kunnen begrijpen.”
“Tam Ortasındayım”(Ik sta er middenin)
Heel erg mooie clip en een aardig sentimenteel nummer. Het ‘ik sta miden in’ heeft betrekking op de regen en de weg, metaforen voor het leven en haar beproevingen.
Het is sentimenteel op het melodramatische af, maar dat is Turkse cultuur eigen. Het is fijne muziek, zeker als je de taal spreekt. Ik ben benieuwd hoe niet-Turken het ervaren.
Dat blog artikel heeft de migratie niet overleefd, lijk het. [↩]
Wat hier wel duidelijk wordt is de geweldige per woord efficiency van het Turks ten opzichte van het Nederlands. Een verhouding van 1:2 is niet raar. [↩]
Één album zou al tof zijn. Het is redelijk slecht te vinden. Op iTunes staat alleen hun laatste album te koop. [↩]