The types of resistance available to women are particularly interesting: They themselves understand their daily tasks — the upkeep of their homes and the care of their families — as a form of steadfast resistance.
An interesting point how the women in Gaza play a big part in the resistance with these ‘weapons of the weak’ that they have.
http://www.warscapes.com/retrospectives/food/kitchen-anthropology-gaza
Remember that in any organisation, people make decisions — decisions are about trade-offs, and decisions can be influenced, overturned, and changed. More importantly, organisations evolve— the way decisions were made yesterday might not be the way they get made tomorrow!
An uncommonly sophisticated piece of how to think about technical debt and how to tackle it organizationally. It already starts off right by not using a debt-is-money comparison.
https://medium.com/humans-of-xero/technical-debt-f5158cc9ca07
Stripe joins the list of companies that have tried out remote working and are now doubling down on it.
I’ve been very pleasantly surprised with the FT’s reporting, diversity, tech-savvy and also the travel specials.
https://www.vogue.co.uk/arts-and-lifestyle/article/roula-khalaf-interview
The Zendesk story of how they built a globally distributed company is quite amazing, but there are many more like this by now.
Crucially, at street scale, on-street parking is not allowed, which opens up the streetscape for people, on foot and on bike, for conversation and activities, and yes, for moving goods and people around but as a secondary ‘enabling’ activity to the life of the street itself.
https://medium.com/slowdown-papers/18-from-lockdown-to-slowdown-tokyo-as-slowdown-city-822dc0b6f3cc
Desert Golfing is een game over golfen in de woestijn. In een twee-dimensionaal pastelkleurig woestijnlandschap moet je een bal de hole in schieten. Je vinger bepaalt de kracht en de hoek van je slag en als je loslaat vliegt de bal weg. Hoe ver je bal komt, hoe vaak hij stuitert en hoe lang hij doorrolt voelen perfect, eigenlijk precies alsof je echt golf speelt in een woestijn. Alleen ben je hier na 18 holes niet klaar. We weten nu dat er duizenden willekeurig gegenereerde woestijnlandschappen—de een moeilijker dan de andere—wachten om gespeeld te worden en er is nog geen einde in zicht. De combinatie van eenvoud en oneindigheid maken dat je Desert Golfing lang kunt blijven spelen. Het is een fijn tussendoortje voor onderweg en tegelijkertijd een meditatie op hoeveel er met heel weinig mogelijk is.
5/5
iOS App Store €0,89
Je kon hem al spelen, maar Proteus van Ed Key is nu eindelijk officieel uit. Proteus is de naam van het willekeurig gegenereerde eiland wat je bezoekt. Aangekomen op het strand zie je op het eerste gezicht alleen wat bomen maar als je verder loopt kom je gaandeweg dieren en ook andere objecten tegen. Door rond te lopen beïnvloed je het eiland. Dat zie je niet alleen, je hoort het vooral in de muziek (gecomponeerd door David Kanaga) en de geluiden die allebei reageren op wat je doet.
Proteus bevat geen echte doelen. Er is geen prestatiedruk en je hoeft je niet bezig te houden met wat je nu ook alweer moet doen zoals in andere spellen. Je loopt over het eiland en laat de ervaringen op je af komen.
Dat zijn er meer dan je op het eerste gezicht zou denken. Keer op keer ondernam ik een tocht die ik halverwege afbrak omdat ik een groepje dieren wilde achtervolgen of naar een adembenemend uitzicht ging zitten kijken. En elke keer als er een dag of een seizoen voorbij is, verandert Proteus en zijn er weer nieuwe dingen te zien en te doen.
De doelloosheid en eindeloze variëteit van Proteus maken dat je niet uitgekeken raakt. Je kunt er keer op keer terug blijven komen. Proteus is dan ook niet zozeer een spel als wel een plek die altijd op je wacht.
Windows/Mac $10
(4/5)
Het langverwachte “Botanicula”van Amanita Design is uit en het is nog mooier dan de vorige spellen (Samorost, Machinarium etc.) van deze studio. De jaren werk die erin zitten zijn af te zien en te horen aan dit spel dat verbaast door zijn pure schoonheid.
In Botanicula speel je vijf botanische wezens die de boom waar ze leven moeten redden van duistere spinnen die alles dood maken. Dit loopt uiteindelijk —natuurlijk— goed af.
Het flinterdunne verhaal is een excuus om mooie dingen te laten zien. Elk scherm is een botanische aquarel waarin van alles dwarrelt, deint of iets anders schattigs doet als reactie op jou. Amanita meet zich hiermee met de groten uit de animatiewereld en brengt het daar goed vanaf.
Zo prachtig als het is uitgevoerd, zo simpel is het spel. Je verzamelt zaadjes en klikt dieren aan op de boom om weer andere wezens te helpen die je verder brengen. Niet heel ingewikkeld maar makkelijker gezegd dan gedaan. Soms is ook na zoeken de bedoeling niet helemaal duidelijk en er zitten minigames in die in verhouding met de rest van het spel te moeilijk zijn.
Dit maakt dat het spel niet heel diepgaand is maar een paar uur plezier heb je er zeker wel van. Botanicula is zo’n kinderboek dat je als volwassene ook kunt kopen en wie ermee aan de slag gaat maakt dan ook niet zoveel meer uit.
(4/5)
Windows / Mac / Linux
€7,99
“Where is my Heart?”is een platform-puzzelspel van Deense sensatie Die Gute Fabrik. Je bestuurt om beurten een van drie ontheemde monsters die een tocht door het bos maken om de weg naar huis te vinden. De monsters zijn erg charmant geanimeerd, de niveau’s in het bos zijn getekend in pixelart van een toverachtige schoonheid en de soundtrack bestaat uit stemmige 8-bit muziek die zich tijdens het spel mee ontwikkelt. De uitvoering is perfect, maar die is niet zo belangrijk.
Wat dit spel bijzonder maakt is hoe je het moet spelen. Elk niveau is opgedeeld in kaders zoals een strip, maar deze kaders zijn uit hun verband gerukt. Loop je het ene kader uit, dan hoef je niet in het kader ernaast te verschijnen, maar kun je totaal ergens anders op het scherm uitkomen. Door die chaos zie je niet direct wat je moet doen. Alles aan elkaar puzzelen schiet ook niet echt op. De beste manier om een niveau af te ronden is door al spelende je hersenen te dwingen te leren waar de verbindingen liggen en wat je moet doen.
Bat King en Antler Ancestor hebben aardige speciale vaardigheden (dubbel springen, objecten in een schemerwereld gebruiken) maar Rainbow Spirit steelt de show. Hij kan de kaders van een niveau herschikken en kiezen in welke hij weer landt. Die mogelijkheid zet alles op zijn kop en leidt tot grote hoofdbrekers.
“Where is my Heart?”is een zeldzaam moeilijk spel maar de beloningen zijn ook groot. Een paar dingen die niet lukken worden eentonig, maar de sublieme uitvoering trekt je er doorheen. Uiteindelijk duurt het niet heel lang voor de monsters weer thuis zijn en jij thuis met een voldaan gevoel naar de aftiteling kijkt.
(5/5)
€5
PS3 en PSP minis
In ‘The Binding of Isaac’ wil Isaacs godsdienstwaanzinnige moeder hem opofferen zoals in het gelijknamige bijbelverhaal. Jij moet Isaac helpen ontsnappen in een hellegang onder zijn eigen huis. Een apart thema en off-beat humor zoals we eerder ook zagen in Super Meat Boy van dezelfde maker.
Je loopt met Isaac van kamer naar kamer, tranen schietend op duivelse vliegen, bewegend vlees en andere monsters. Zodra alles dood is kun je door met de buit die je verzamelt. Ga je zelf dood, dan begin je opnieuw. Behendig spelen en de juiste keuzes maken zijn zaak om te winnen van Isaacs demonen. De niveau’s zijn elke keer anders en symboliseren de afdaling in Isaacs nachtmerries.
Het is een spel van extreme contrasten. De tekenstijl is kinderlijk maar druipt van het bloed. De verwijzingen naar de bijbel worden afgewisseld met referenties naar games. Dat ligt wat zwaar op de hand voor een spel dat blijft steken bij hele simpele satire. Toch is ‘The Binding of Isaac’ wél erg leuk. Er valt veel te verkennen, de moeilijkheid neemt subtiel toe en de drempel om nog een keer te spelen ligt lekker laag.
(4/5) Steam (Mac/PC)
Kinderen dwingen om erts te verzamelen, zelfmoordende fabrieksarbeiders opvangen, gadgets werpen naar blind rennende consumenten zijn niet de dingen die je in een game verwacht. Het kon bij de censoren van Apple ook niet door de beugel. Het spel Phone Story waarin dit allemaal gebeurt heeft een paar uur in de App Store gestaan voor Apple het verwijderde.
Phone Story van Molleindustria, doet wat de titel zegt: het vertelt het verhaal van de herkomst, fabricage, marketing en het afdanken van de gadgets waar we zo graag mee spelen. De gameplay is uitdagend genoeg, het spel bevat een voice-over die toelicht hoe je telefoon gemaakt is en wat bijtende details. Een leuk spelletje als kritiek op dezelfde iPhone waar je het op speelt.
Dat Apple het censureerde is wrang en benadrukt het punt dat Molleindustria wilde maken. De redenen van verwijdering (het weergeven van verwerpelijke handelingen) zijn willekeurig en zonder die beelden zou het spel niet waarheidsgetrouw zijn. Een waarheid die als het aan Apple ligt liever niet bekend wordt.
(4/5)
Platform: Nu wél beschikbaar voor Android
Prijs: €0,73
Op 5 maart 1967 overlijdt Dr. Mohammad Mossadeq na een gevecht met keelkanker. Hij had daarvoor jarenlang in de gevangenis en onder huisarrest gezeten omdat hij als premier van Iran zijn volk wilde bevrijden van de Engelse koloniale invloed. De Engels-Amerikaanse staatsgreep die hem afzette heeft een grote invloed gehad op de wereldgeschiedenis maar dit inspirerende en historisch belangrijke verhaal is nauwelijks bekend in het Westen.
‘The Cat and the Coup’ is een spel dat begint op het moment van Mossadeqs overlijden. Je speelt zijn kat en moet in die gedaante de voormalig premier terug in de tijd leiden langs de gebeurtenissen die leidden tot zijn val. Je stuurt Mossadeq van kamer naar kamer in een enorme collage van Perzische miniaturen, karikaturen en andere elementen die bij elkaar voor een overweldigend effect zorgen.
De makers wilden met dit documentaire-spel de aandacht vestigen op dit onderbelichte stuk geschiedenis. De vele prijzen die het spel gewonnen heeft geven aan dat ze daarin op een bijzondere manier geslaagd zijn.
Het spel zelf is eenvoudig en kort en wil je op geen enkele manier een compleet beeld geven. De indruk die het achterlaat is er niet minder om. De visuele rijkdom waarbinnen alles zich afspeelt naast de historische feiten, zorgen ervoor dat je bijna vanzelf details ontdekt, verbanden legt en er achter wilt komen wat er nu precies gebeurd is toen.
(PC, Mac) (4/5)
Het lijkt een leuke variant van Space Invaders maar Inside a Star-filled Sky heeft oneindig veel meer te bieden.
In dit schietspel speel je een monster, dat andere monsters neerschiet op zoek naar de uitgang. Heb je die gevonden, dan verander je in het monster waarvan blijkt dat je daar net in zat en zo blijft dat doorgaan. Onderweg pik je wapens op die je volgende ik helpen om te overleven. Als dat niet lukt en je dood gaat, mag je het opnieuw proberen, of kun je zijsprongen maken door in monsters, power-ups of jezelf te gaan en dat pad te volgen.
Jason Rohrer, de maker, gaf eerder met veel succes verhaal gebaseerde spellen uit. Van verhaal is hier geen sprake. Alles in dit spel is automatisch gegenereerd van de levels tot en met de graphics en het geluid aan toe. Hierdoor en door alle combinaties en vertakkingen die het bewegen tussen niveau’s oplevert, kun je blijven spelen zonder twee keer hetzelfde te zien. Het is net als de veel-werelden-interpretatie uit de kwantummechanica. Elke mogelijke wereld bestaat, alleen onze acties bepalen welk pad we volgen.
Het spel heeft best een steile leercurve, maar zodra het begint te lopen en je vloeiend van niveau naar niveau gaat, wordt het boeiend. Oneindigheid kan saai zijn, maar hier is dat abstracte concept briljant vertaald in een simpel schietspelletje.
http://insideastarfilledsky.net/
$12, voor Windows, Mac en Linux
“There must be agreement on a coalition between labor and capital, whose interests are aligned in seeking taxation from landowners rather than workers or productive activity.”
Fixing the housing problem will require radical new coalitions to break existing deadlocks.
Edge C2 is a nice ideal position to move towards in this article about military agility that contains a bunch of useful elements including an interlinked OODA loop and a visualization of the Trust Equation.
“It is not quantity of his audience that matters so much as the nature of it, however. And the neoreactionaries do seem to be influencing the drift of Silicon Valley libertarianism, which is no small force today.”
A nice chaser to the article about SSC is this profile on some of the most repugnant people in Silicon Valley.
An excellent overview of the issues around Slate Star Codex without having to read a single word of the blog yourself. That’s an excellent service.
Scaling up successful government bureaucracies is something I’ve considered as well and which has lots of benefits over privatization (and could be a real solution for the fragmented administration that Germany has for instance).
“This gets at the heart of what’s deeply wrong with this perspective: it prioritizes currently non-existent, possibly never-existent, hypothetical future possible people over living, breathing people today, because the former could possibly, maybe, perhaps far outnumber the latter.”
An argument by Phil Torres of how the Effective Altruism movement is an ideological front for white supremacy and eventual genocide.
Some friends of ours have started a coworking space in Berlin hat includes childcare. The space looks great and I think that flexible solutions like this could alleviate a lot of the burden on parents right now.
As a bystander you can observe a retrospective and hope to see some of these symptoms listed by Adrian Howard of a good one. But keep in mind that you should be happy to hit some of these and getting all of them right probably means you have reached the summum of team work.
I can’t say I’ve read a lot of Beyond the Beyond nor been much of a happy Wired consumer in any case, but it’s passing still marks the end of an era. I remember Bruce Sterling’s closing speeches at SxSWi as one of the highlights of the conference (me being too late an arrival to attend his house parties).
Despite the popular idea that we need to “express”our anger so that it doesn’t eat away at us, research shows that expressing anger while we are angry actually makes us more angry. This in turn makes the other person hurt, afraid, or angry, and causes a rift in the relationship. Rehashing the situation in our mind always proves to us that we’re right and the other person is wrong, which again makes us more angry as we stew. What works is to calm down, and then find a constructive way to address whatever is making us angry so that the situation is resolved, and our anger stops being triggered.
The real job is keeping your cup full so you have plenty of joy and presence to share with your child.
Parenting is about nurturing your child, which means noticing what she needs and trying to make sure she gets it. You are, after all, the grown-up. But we can be peaceful parents only to the degree that we “parent”ourselves.
Children freely, even enthusiastically, cooperate when they believe that we’re on their side. When they don’t have that belief deep in their bones, our standards of behavior seem unfair, contradicting what they perceive as their own best interests, whether that’s taking the biggest piece of cake or lying to us.
The happy news is that as you come to terms with your own childhood story, you subtly change your emotional availability to your child, and your child blossoms accordingly, whether she’s an infant or a nine-year-old.
In relationships, without quantity, there’s no quality. You can’t expect a good relationship with your daughter if you spend all your time at work and she spends all her time with friends, screens, or the sitter. So as hard as it is with the pressures of jobs and daily life, if we want a better relationship with our children, we have to free up the time—daily—to make closeness happen.
Every child benefits from Special Time to reconnect with each parent often, if possible every day. Think of it as preventive maintenance to keep things on track in your family. And if you’re having issues with your
Every difficulty is an opportunity to get closer, as you extend understanding and your child feels truly seen, heard, and accepted.
Children need to know deep in their bones that their parents adore them and take delight in their company.
Remember, getting dressed is your priority, not his. Your presence is what motivates him.
To parents, bedtime is the time they finally get to separate from their children and have a little time to themselves. To children, bedtime is the time they’re forced to separate from their parents and lie in the dark by themselves. On top of that, children are exhausted and wound up, and parents are exhausted and fed up.
This isn’t about you right now, and your being upset won’t help. In fact, no matter what your child is talking about, you can process it later.
It may seem impossible, but if we feel the slightest glimmer of desire to turn things around, we can grab it. We don’t even have to know how. We can just choose love. We can always find a way to reach out to our child and reconnect. We can always find a way to heal things, even when we’re in a cycle of negativity that’s gone too far.
By contrast, when we think of ourselves as coaches, we know that all we have is influence—so we work hard to stay respected and connected, so our child wants to “follow”us.
What Empathy Isn’t
But before you can correct, you have to connect.
To know that their parents adore them, love to care for them, and care about their happiness. (Worthiness, security, self-esteem) To feel truly seen, known, accepted, and appreciated—even the “shameful”parts like anger, jealousy, pettiness, and greed. (Unconditional love) To stay connected with each parent through regular relaxed, playful, unstructured, affirming time together. (Intimacy, belonging) To work through challenging daily emotions. (Emotional wholeness, self-acceptance) To master new skills. (Mastery, independence, confidence) To act from one’s own motivations to impact the world. (Self-determination, power) To make a contribution. (Value, meaning)
Acknowledge your child’s perspective and empathize.
Allow expression of emotion, even while limiting actions.
Respond to the needs and feelings behind problem behavior.
When a desire can’t be granted, acknowledge it and grant it through “wish fulfillment.”
Tell the story so your child understands his emotional experience.
Teach problem solving.
Play it out.
Look him in the eye. Stay calm. He will either go blank (numbing himself), look away in shame, or look straight at you in defiance. Regardless, reach out for him.
We’ve absorbed the misguided view that children will be disobedient and manipulative unless we force them to “behave.”
Authoritarian parenting keeps children in a state of stress, worried about the next punishment (which may explain why kids who are spanked have lower IQs5).
But it does mean that babyproofing is better than trying to teach limits at this age.
Until your child has a chance to be heard, those feelings will be looking to spill out, disconnecting her, driving misbehavior and keeping her from being her usual sunny self. That’s why the single best thing you can do for your preschooler is to prioritize reconnecting with her when you’re reunited at the end of the day.
This parenting approach tends to raise kids who are self-centered, anxious, and not very resilient.
Authoritative. The final parenting style is the one that Baumrind’s research showed raises the best-adjusted kids. Her authoritative—as opposed to authoritarian—parents offer their children lots of love and support, like the permissive parents. But they also hold high expectations, like the authoritarian parents. Age-appropriate expectations, of course—they aren’t expecting a three-year-old to clean up her room by herself. But they may well be working with that three-year-old to help her clean up, over and over and over, so that by six she really can clean up her room herself. These parents are involved—even demanding. They expect family dinners, lots of discussion straight through high school, good grades, responsible behavior. But they also offer their children complete support to learn how to achieve these expectations. Importantly, these parents aren’t controlling like the authoritarian parents. They listen to the child’s side of things, they make compromises, and they cede control where possible. Their kids, not surprisingly, stay close to them—they often describe one of their parents as the person they would most trust to talk to about a problem. These kids usually do well in school, and they’re also the ones that teachers describe as responsible and well liked, simply nice kids who are a pleasure to have around.
Every child who has a sibling needs daily private time to bond with each parent.
We’re inviting him in, so that he’s part of the solution. He may have done a monstrous thing, but we’re communicating to him that he isn’t a monster. This is the foundation of his being able to face that he did something that crossed a line—and to forgive himself. It starts with our forgiving him.
Mastery isn’t a one-time feeling. It’s a way of approaching experience that through repetition becomes an acquired trait, a way of living life. It describes a person who loves to explore, learn, grow, apply himself, practice, master something, take joy in the whole creative process whether he “succeeds”or “fails”in the eyes of others, and move on to his next goal.
Every child is born with latent talent. Any child who enjoys the process of mastery has the internal motivation to polish his natural abilities to achieve—as long as the achievement he’s aiming for matters to him.
What might we say? “You really like doing that puzzle. . . . It’s the first one you took out again today.”(Empathize with his feelings.) “You’re trying all the different pieces to see what fits in that spot.”(Notice what he’s doing, which helps him feel seen and valued. In this case, we’re also articulating the strategy we see him using, which helps him be more conscious of what he’s doing, so he can evaluate whether this particular strategy is effective.) “I love doing puzzles with you!”(Communicate your enjoyment of sharing a task or project with him.) “It’s frustrating, isn’t it? But you’ve almost got it!”(Effective encouragement. By contrast, if we show him, we imply that he can’t figure it out for himself, which lessens his self-confidence.) “You did it! You got all the pieces to fit! You must be so proud of yourself!”(We’re mirroring his joy in his accomplishment, but notice we’re not telling him we’re proud of him, which implies that pride in him is something we can also withhold. Instead, we empower him by acknowledging that pride in himself is his, something he can take action to create.)
Blame is simply anger looking for a target, and it never helps us toward a solution.
The truth is, we always have more responsibility than we’d like to admit. And the more responsibility you take, the less defensive your child feels, so the more responsibility she’s likely to take in her own mind and, eventually, aloud.
Not just one thing that every dev should know but a bag full of hard won non-technical multipliers that will improve all of your interactions in this podcast episode with Jesica Kerr.
A good definition of product judgement which is absolutely essential for project success. I’ve seen groups without this head off in the wrong direction too often to count and have usually had to jump in myself.
The recipe of how to acquire this skill is also not the only way to get it but it will reliably get you there.