Ik ben op mijn laatste avond in het Riad Hotel in Hama nog bijna versierd.
In de gemeenschappelijk ruimte van dat hotel is het goed relaxen ‘s avonds met Abdullah —de hotelmanager die voortreffelijk Engels spreekt— en de andere veelal Franse gasten. Een agressieve parkiet, watermeloen, de internet-pc en wat plafondventilatoren; het leven is er goed na een dag lang het snikhete Syrië verkennen.
Op die laatste avond stelde Abdullah me voor aan een meisje dat Engels studeerde in Damascus of Aleppo. Ze schijnt in allebei te wonen maar ze was toevallig in het hotel in Hama. Nu zijn er hier veel mensen die zeggen dat ze Engels studeren maar hoe lang ze het ook mogen studeren, klinken als Engels doet het niet. Communicatie met dit meisje dat Medea heette was bijna niet te doen.
Medea had een hoofddoek op en een sluier voor d’r gezicht zodat je alleen haar ogen zag. Verder had ze ook een dikke verhullende gewaad-achtige rok aan, typisch voor de wat fanatiekere moslimmeisjes. Het is erg raar om te praten met iemand waar je alleen maar de ogen van ziet. Communiceren in een vreemde taal wanneer de mond bedekt is, is volgens mij nog een extra handicap. Uit beleefdheid praatte ik wat met haar en vroeg wat dingen in het Arabisch en als Medea niet wist hoe ze iets moest zeggen speelde Abdullah voor muterjem.
Medea vroeg mijn e-mailadres en telefoonnummer en veel dacht ik er niet van dus die gaf ik. Op een gegeven moment vertaalde Abdullah van Medea iets als “She likes you.” en dat vond ik toen al aan de vreemde kant maar ik schudde het af en ik richtte mijn aandacht op andere toeristen. De toeristen en ik praatten over de toeristen-dingen: “Waar kom je vandaan? Waar ga je heen? Wat heb je gezien?”
Op een gegeven moment deed Medea haar sluier af zodat je haar gezicht kon zien. Ze was een niet lelijk meisje maar haar gezicht was lijkbleek. Dat gebeurt er dus als je van je geloof de zon nooit mag zien. Vroeger en op sommige plaatsen nog steeds was dat een schoonheidsideaal. Het moet toch raar zijn dat in een land met zoveel zon de helft van de mensen die nooit op haar gezicht kan voelen.
Ik heb uit beleefdheid de rest van de avond nog wat aandacht aan Medea besteedt maar het gesprek vlotte niet echt en er waren interessantere mensen om mee te praten. Aan het einde van de avond had ik uitgecheckt — ik nam de bus van 06:45 de volgende ochtend naar Palmyra— nam ik afscheid van iedereen om vroeg te gaan slapen. Toen kreeg ik van Medea compleet onverwacht een afscheidskus.
De volgende ochtend stond ik om 06:00 op om mijn vroege bus naar Palmyra te halen. Ik was mijn spullen aan het pakken toen mijn telefoon ging. Je raad al dat het Medea was die me belde. Ze had gisteren iets opgevangen van “six o’clock” of mijn gebrekkige “saa:a sittah”. Over de telefoon probeerde ze in extreem onsamenhangend Arabisch iets te vertellen. Ik kon alleen maar denken aan de €1,50 per minuut die dit me kostte en de bus die ik moest halen dus ik zei vriendelijk doei en hing op.
Beneden voor het hotel stond ik een taxi te roepen toen Medea ook het hotel uitkwam. Ze had een kadotas in haar hand en een briefje met drie of vier telefoonnummers erop. Ik had geen zin om er over na te denken dus ik nam de spullen aan en sprong in de al wachtende taxi. Pas in het hotel aangekomen in Palmyra keek ik in de tas en zag een hartvormig doosje met daarin een ring.
Ik heb geen flauw idee wat ik gedaan heb of waar ik dit aan verdiend heb. In het halve uur dat we met elkaar gepraat hebben kan zo’n meisje toch met geen mogelijkheid verliefd zijn geworden? Of is mijn invloed op vrouwen zo ontzettend groot? En ben ik nu verloofd?
Een rare omslachtige interpretatie van liefde om me wat kado’s en een paar telefoonnummers te geven. Zo duurt het toch allemaal veel te lang? Als ze nou gewoon ‘s nacht naar mijn hotelkamer was gekomen dan hadden we de dingen kunnen ‘bespreken’. Rare interpretatie van de liefde hebben Arabische meisjes. Ik dacht dat vrouwen hier op hun eer moesten passen maar er staan dus genoeg gesluierde meisjes klaar om zich te vergrijpen aan passerende Westerse toeristen.
De volgende dag nog werd ik toen ik door de ruïnes van Palmyra heenliep een keer of wat gebeld op mijn GSM. Mijn broekzak drukte dat steeds weg en na een tijdje heb ik hem uitgezet. Sindsdien is het stil. Ik heb geen interesse maar ik ben wel benieuwd naar de echte intentie. Ik twijfel of ik contact op zal nemen, maar bellen heeft met haar Engels en mijn Arabisch niet veel zin.
Andere verhalen
Ahmet in het hotel in Palmyra kwam met het verhaal dat in een ander hotel meisjes met hoofddoekjes zaten te giechelen en hem zaten te wenken toen hij aan het roken was.
Muhamad van een ander hotel in Latakia zei me dat je niet af kunt gaan op het uiterlijk van meisjes in de Arabische wereld. Je hebt d’r die er open bij lopen en eigenlijk erg conservatief zijn en je hebt er die gesloten zijn maar die eigenlijk compleet zijn losgeslagen. Dat lijk me de beste moraal voor dit verhaal.
